27/7/2017
|
Ν
|
α θυμάμαι πάντα να μην κάνω στους
άλλους ό, τι δεν μου αρέσει να μου κάνουν. Ακόμη, να θυμάμαι πως όταν «μικραίνω»
τον άλλο, δεν γίνομαι μεγαλύτερος εγώ.
Εδώ στο Δοξάτο, πάρα πολλά είναι τα χαϊδευτικά
ονόματα που συνοδεύουν έως τον θάνατο αυτούς που τα απέκτησαν σε πολύ μικρή
ηλικία. Ίσως μάλιστα να είναι και μια μακραίωνη παράδοση, και να συνεχίζεται
από γενιά σε γενιά : Όταν, για παράδειγμα, λέγανε για δεκαετίες τον παππού
Λάκη, δεν είναι απίθανο να αποκαλείται και ο εγγονός Λάκης.. Αυτό όμως είναι πολύ
διαφορετικό από το να αποκαλώ κάποιον με υποκοριστικό, ενώ δεν είναι αυτό το
όνομα με το οποίο είναι γνωστός στην τοπική κοινωνία. Κάποιον που είναι γνωστός
ως «Χρήστος» ή «Θανάσης» ή «Κώστας» και εγώ μόνο τον αποκαλώ, και καλά χαϊδευτικά
και από αγάπη, «Χρηστάκη», «Θανασάκη», «Κωστάκη», στην πραγματικότητα το κάνω γιατί πιστεύω ο
ανόητος πως «μικραίνοντάς» τον θα «μεγαλώσω» εγώ. Αν τον αγαπούσα, θα του
έστελνα λουλούδια στη γιορτή του. Δεν το κάνω όμως ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου